علی رییس شقاقی

وی در 16 سالگی به واسطه‌ی اجبار خانواده¬اش برای تحصیل به اروپا رفت؛ در اتریش گرافیک تبلیغاتی خواند و پس از آن در سوئیس دکوراتور شد و در کنار آن عکاسی را بصورت خودآموز فراگرفت. سرانجام در سال 1354 به کشورش بازگشت و در ایران به کمک کامبیز درم‌بخش توانست اولین پروژه‌ی کاری‌اش را آغاز کند، به گفته‌ی خودش: «آقای درم‌بخش به من کمک کرد تا در یک عکاسخانه در تهران کاری پیدا کنم. اولین پروژه کاری من عکاسی از فرهنگ‌سرای نیاوران بود که آقای کامران دیبا سفارش‌دهنده این کار بود. بخاطر انجام این پروژه بود که بصورت قسطی یک دوربین قطع بزرگ سینار خریدم.» شقاقی همچنین رابطه نزدیکی با مرحوم مسعود معصومی داشته است: « من به واسطه‌ی کامبیز درم‌بخش با مرحوم معصومی آشنا شدم و در بعضی موارد هم از ایشان کمک می‌گرفتم، چون هر دو در اروپا تحصیل کرده بودیم زبان همدیگر را خوب می‌فهمیدیم.» 

در سال 61 از این عکاس خواسته می‌شود تا رشته‌ی عکاسی را در دانشگاه تهران راه‌اندازی کند ولی وی از این کار خودداری می¬کند: «من به دو دلیل این پیشنهاد را قبول نکردم، اولا اینکه رشته تحصیلی من عکاسی نبود و از طرفی به نظر من در آن زمان رشته‌ی عکاسی چه از نظر فنی و چه از نظر هنری در حد و اندازه‌ای نبود که در دانشگاه تدریس شود، من پیشنهاد کردم عکاسی را ابتدا به هنرستان‌های فنی وارد کنند یا اینکه بجای عکاسی رشته‌ی گرافیک تبلیغاتی را به دانشگاه وارد کنند زیرا این رشته ترکیبی بود از گرافیک و عکاسی و کاملا کاربردی بود.»

شقاقی در سال 58 آتلیه شخصی خودش با نام (تله پاتی) را تاسیس می‌کند که بعدها به (شیدنگار) تغییر نام می‌دهد و در آن به عکاسی صنعتی و تبلیغاتی می‌پردازد. وی از سال 84 در ساختمان همین آتلیه، گالری (خارک) را راه‌اندازی می‌کند و حدود دو سال بعد هم آموزشگاه (خارک) را تاسیس می‌کند که به محلی برای کلاس‌های آموزشی این عکاس تبدیل می‌شود و در آن با روش مخصوص خودش به تدریس می‌پرداخته است: «من در کلاس‌هایم ابتدا کیفیت‌های مختلف را توصیف می‌کردم، سپس نور را تعریف می‌کردم و سعی می‌کردم مشخص کنم که نور با سطوح و کیفیت‌های مختلف چگونه ارتباط برقرار می‌کند. همیشه به مباحث مربوط به زیبایی‌شناسی علاقه¬ مند بوده‌ام و به کمک زبان آلمانی در این زمینه همواره مطالعه داشته‌ام، در کلاس‌هایم هم سعی می‌کردم از این دانش زیبایی‌شناسی استفاده کنم و آن را به شاگردانم منتقل کنم.» 

از نظر شقاقی عکاسی تبلیغات کاری یک‌نفره نیست ولی در ایران معمولا همه‌ی مراحل را یک نفر انجام می ‌دهد: «روند عکاسی تبلیغاتی در غرب اینگونه است که ابتدا یک نفر برای کار ایده ‌پردازی می‌کند، سپس به کمک یک طراح این ایده به تصویر کشیده می‌شود، در ادامه یک نفر این تصویر و شرایط لازم برای عکاسی از آن را راه‌اندازی یا (set up) می‌کند و در آخر وظیفه عکاس است که تصویر نهایی را به ثبت برساند. اما در ایران همه این مراحل را یک نفر به تنهایی انجام می‌دهد و طبیعتا نمی‌تواند در همه‌ی قسمت‌ها بصورت تخصصی وظیفه‌اش را انجام دهد.» علی رییس شقاقی که از جمله اولین عکاسان صنعتی و تبلیغاتی در ایران محسوب می‌شود از جمله بنیان‌گذاران انجمن عکاسان صنعتی ایران نیز می‌باشد، وی در حدود 5 سال است که آتلیه و گالری‌اش را واگذار و خود را از این کار بازنشسته کرده است.