مایکل کنا تمایل دارد در عکس‌هایش کمترین میزان ابژه را در قاب قرار دهد و در عوض بر فضاهای خالی و عناصری بصری مانند طیف‌های غنی خاکستری تمرکز کند. آثار مایکل کنا را با هایکوهای ژاپنی(قالبی کوتاه در شعر ژاپنی) مقایسه می‌کنند: رازآمیز، رویاگونه و مختصر، یعنی همان ویژگی‌هایی که به عکاسی مینیمالیستی هم اطلاق می‌شود.این تشبیه کاملا با جهان ذهنی کنا تطبیق دارد چرا که وی علاقه زیادی به ژاپن و مکتب ذن دارد و نام یکی از کتاب‌های عکس وی نیز (ژاپن) است که حاصل سفر سه ساله کنا به این کشور است. همچنین می‌توان از اصطلاح (رئالیسم جادویی) در قبال آثار او استفاده کرد، عکس‌هایی که در ذات خود دارای اتمسفری وهم‌گونه هستند اگرچه که همه‌ی اجزا آنها از عناصری واقعی و طبیعی تشکیل شده است.
اگرچه کنا در ابتدا نقاش بود ولی به مرور به دلیل کسب درآمد به عکاسی متمایل شد، سالها زمان برد تا وی به سبک خاص خود دست پیدا کند و در ادامه وقتی به عکاسی صنعتی و تبلیغاتی روی آورد موفق شد سبک بصری خودش را در این دو شاخه از عکاسی هم پیاده‌سازی کند. برخلاف اکثر عکس‌های پر زرق و برق تبلیغاتی، کنا همچنان از عکس‌هایی سیاه و سفید و ساده در عرصه‌ی تبلیغات استفاده می‌کند(وی هنوز بصورت آنالوگ عکاسی می‌کند) عکس‌هایش را به گونه‌ای صحنه‌پردازی می‌کند که تفاوت عمده‌ای با سایر اثارش نداشته باشد، درواقع عکس‌ها همواره امضای کنا را در خود دارند، همه چیز از دریچه ذهنی او بازنمایی می‌شود، همانطور که خودش معتقد است: «در واقع موضوع عکس باید از فیلتر ذهن و درون انسان عبور كند و به زبان هنر تبدیل شود. نه اینكه عكاس تنها نقش یك انتقال دهنده را به عهده داشته باشد.»
مشتریان کنا نه تنها برندها و کمپانی‌های بزرگ جهان بلکه کشورهایی مثل اسپانیا، کره جنوبی، آمریکا و چندین کشور دیگر هستند که همه‌گی خواهان عکاسی او در جهت جذب توریست هستند.