وَیَحْزُنُنى ما یَحْزُنُهُمْ

وبه اندوه مى اندازد مراهرچه ایشان را به اندوه در آورد

جلسه صد و دوازدهم

دفتر سی و چهارم: اندوه خوبان – قسمت هشتم– شنبه 1400/10/12 – 28 جمادی الاول

در صد و دوازدهمین جلسه از درسگفتار پرده پوشانی، پرده انداز، دکتر پایداری، قسمت هشتم از سی و چهارمین دفتر با عنوان اندوه خوبان پیرامون عبارت وَ یَحْزُنُنى ما یَحْزُنُهُمْ آغاز نمودند و به شرح و تفسیر پرداخت که اهمّ روایات طرح شده در این جلسه به ترتیب زیر می باشد

عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ صَالِحِ بْنِ حَمْزَةَ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ : إِنَّ مِنَ اَلْعِبَادَةِ شِدَّةَ اَلْخَوْفِ مِنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ اَللَّهُ: «إِنَّمٰا يَخْشَى اَللّٰهَ مِنْ عِبٰادِهِ اَلْعُلَمٰاءُ » وَ قَالَ جَلَّ ثَنَاؤُهُ «فَلاٰ تَخْشَوُا اَلنّٰاسَ وَ اِخْشَوْنِ » وَ قَالَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى: «وَ مَنْ يَتَّقِ اَللّٰهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً » قَالَ وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ إِنَّ حُبَّ اَلشَّرَفِ وَ اَلذِّكْرِ لاَ يَكُونَانِ فِي قَلْبِ اَلْخَائِفِ اَلرَّاهِبِ .

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از بعضى از اصحاب خويش، از صالح بن حمزه آن را مرفوع ساخته، و گفته كه، امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «از جمله عبادت خدا آن است كه، كسى سخت از خداى عز و جل بترسد. خداى عز و جل مى‏فرمايد كه: «إِنَّما يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ»[1]، و ترجمه آن مذكور شد،[2] و آن جناب جلّ ثناؤه فرموده است كه: «فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ وَ اخْشَوْنِ»[3]؛ يعنى: «پس مترسيد از مردمان، و بترسيد از من». و آن جناب- تبارك و تعالى فرموده است كه: «وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً»[4]؛ يعنى: «و هر كه بترسد از خدا، خدا از برايش قرار مى‏دهد جاى بيرون شدن را؛ يعنى: خلاصى از اندوه‏ دنيا و آخرت». راوى مى‏گويد كه: حضرت صادق عليه السلام فرمود: «به درستى كه دوستىِ شرف و بزرگوارى و آوازه، در دل كسى كه ترسان و لرزان باشد، نمى‏باشد».[5]

(تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى) ؛ ج‏3 ؛ ص195)

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ اَلْحَكَمِ عَنْ سَيْفِ بْنِ عَمِيرَةَ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: مِنْ حَقِّ اَلْمُؤْمِنِ عَلَى أَخِيهِ اَلْمُؤْمِنِ أَنْ يُشْبِعَ جَوْعَتَهُ وَ يُوَارِيَ عَوْرَتَهُ وَ يُفَرِّجَ عَنْهُ كُرْبَتَهُ وَ يَقْضِيَ دَيْنَهُ فَإِذَا مَاتَ خَلَفَهُ فِي أَهْلِهِ وَ وُلْدِهِ .

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از على بن حكم، از سيف بن عميره، از عمرو بن شمر، از جابر، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «از جمله حقِّ مؤمن بر برادر مؤمنش، آن است كه گرسنگى او را سير گرداند، و عورتش را بپوشاند، و اندوه‏ او را از او برطرف كند، و قرضش را ادا نمايد، و چون بميرد، در اهل و فرزندش خليفه و جانشين او باشد».[6]

 (تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى) ؛ ج‏3 ؛ ص429)