وَیَحْزُنُنى ما یَحْزُنُهُمْ
وبه اندوه مى اندازد مراهرچه ایشان را به اندوه در آورد
جلسه صد و پانزدهم
دفتر سی و چهارم: اندوه خوبان – قسمت یازدهم– چهارشنبه 1400/10/15 – 2جمادی الثانی
در صد و پانزدهمین جلسه از درسگفتار پرده پوشانی، پرده انداز، دکتر پایداری، قسمت یازدهم از سی و چهارمین دفتر با عنوان اندوه خوبان پیرامون عبارتوَ یَحْزُنُنى ما یَحْزُنُهُمْ را آغاز نمودند و به شرح و تفسیر پرداخت که اهمّ روایات طرح شده در این جلسه به ترتیب زیر می باشد
اَلْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ عَنْ سَعْدَانَ عَنْ سَعِيدِ بْنِ يَسَارٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ : إِذَا صَلَّيْتَ اَلْمَغْرِبَ فَأَمِرَّ يَدَكَ عَلَى جَبْهَتِكَ وَ قُلْ بِسْمِ اَللَّهِ اَلَّذِي «لاٰ إِلٰهَ إِلاّٰ هُوَ عٰالِمُ اَلْغَيْبِ وَ اَلشَّهٰادَةِ» ... «اَلرَّحْمٰنُ اَلرَّحِيمُ» اَللَّهُمَّ أَذْهِبْ عَنِّي اَلْهَمَّ وَ اَلْغَمَّ وَ اَلْحَزَنَ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ .
حسين بن محمد، از احمد بن اسحاق، از سعدان، از سعيد بن يسار روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «چون نماز مغرب را به جا آورى، دستت را بر پيشانيت بمال و سه مرتبه بگو: بِسْمِ اللَّهِ الَّذِي لَاإِلهَ إِلَّا هُوَ، عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ، الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ؛ اللَّهُمَّ أَذْهِبْ عَنِّي الْهَمَّ وَالْغَمَّ وَالْحَزَنَ؛ به نام خدايى كه نيست خدا، مگر او كه داناى نهانى و آشكار است. بخشاينده مهربان. خداوندا! ببر از من غم گدازنده و اندوه من».[1]
(تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى) ؛ ج4 ؛ ص483)
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ اِبْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ أَبَانٍ عَنْ أَبِي سَعِيدٍ اَلْمُكَارِي وَ غَيْرِهِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: عَلَّمَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ هَذَا اَلدُّعَاءَ يَا رَازِقَ اَلْمُقِلِّينَ يَا رَاحِمَ اَلْمَسَاكِينِ يَا وَلِيَّ اَلْمُؤْمِنِينَ يَا ذَا اَلْقُوَّةِ اَلْمَتِينَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ اُرْزُقْنِي وَ عَافِنِي وَ اِكْفِنِي مَا أَهَمَّنِي .
محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از ابنابىعمير، از ابوسعيد مكارى و غير او، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله اين دعا را تعليم فرمود: يَا رَازِقَ الْمُقِلِّينَ، يَا رَاحِمَ الْمَسَاكِينِ، يَا وَلِيَّ الْمُؤْمِنِينَ، يَا ذَا الْقُوَّةِ الْمَتِينَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَأَهْلِ بَيْتِهِ، وَارْزُقْنِي، وَعَافِنِي، وَاكْفِنِي مَا أَهَمَّنِي؛ اى روزىدهنده مال ضايع شدگان! و اى رحمكننده گدايان! و اى دوست مؤمنان! و اى صاحب توانايى استوار! صلوات فرست بر محمد و اهل بيت او، و روزى و عافيت ده مرا، و كفايت كن از من، آنچه در اندوه افكنده مرا».[2]
(تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى) ؛ ج4 ؛ ص489)
حَدَّثَنَا أَبُو اَلْحَسَنِ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَسَدٍ اَلْأَسَدِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ اَلْحَسَنِ اَلْعَامِرِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ عِيسَى بْنِ عُبَيْدٍ قَالَ حَدَّثَنَا سُلَيْمَانُ بْنُ عَمْرٍو عَنْ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ اَلْحَسَنِ بْنِ اَلْحَسَنِ عَنْ أُمِّهِ فَاطِمَةَ بِنْتِ اَلْحُسَيْنِ عَنْ أَبِيهَا عَلَيْهِ السَّلاَمُ قَالَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ : اَلرَّغْبَةُ فِي اَلدُّنْيَا تُكْثِرُ اَلْهَمَّ وَ اَلْحُزْنَ وَ اَلزُّهْدُ فِي اَلدُّنْيَا يُرِيحُ اَلْقَلْبَ وَ اَلْبَدَنَ. - الجزء الأول باب الاثنين خصلتان تورث كل واحدة منهما خصلتين
دو خصلت هر كدام باعث دو خصلت مىشوند
فاطمه دختر حسين (ع) از پدرش نقل مىكند كه پيامبر خدا (ص) فرمود:
تمايل به دنيا غم و اندوه را بيشتر مىكند و بىاعتنايى به دنيا دل و بدن را راحت مىسازد.[3]
(الخصال / ترجمه جعفرى ؛ ج1 ؛ ص117)
يَا عَلِيُّ أَنَا أَوَّلُ مَنْ يَنْفُضُ اَلتُّرَابَ مِنْ رَأْسِهِ وَ أَنْتَ مَعِي ثُمَّ سَائِرُ اَلْخَلْقِ يَا عَلِيُّ أَنْتَ وَ شِيعَتُكَ عَلَى اَلْحَوْضِ تَسْقُونَ مَنْ أَحْبَبْتُمْ وَ تَمْنَعُونَ مَنْ كَرِهْتُمْ وَ أَنْتُمُ اَلْآمِنُونَ يَوْمَ اَلْفَزَعِ اَلْأَكْبَرِ فِي ظِلِّ اَلْعَرْشِ يَفْزَعُ اَلنَّاسُ وَ لاَ تَفْزَعُونَ وَ يَحْزَنُ اَلنَّاسُ وَ لاَ تَحْزَنُونَ فِيكُمْ نَزَلَتْ هَذِهِ اَلْآيَةُ-« إِنَّ اَلَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا اَلْحُسْنىٰ أُولٰئِكَ عَنْهٰا مُبْعَدُونَ `لاٰ يَسْمَعُونَ حَسِيسَهٰا وَ هُمْ فِي مَا اِشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خٰالِدُونَ `لاٰ يَحْزُنُهُمُ اَلْفَزَعُ اَلْأَكْبَرُ وَ تَتَلَقّٰاهُمُ اَلْمَلاٰئِكَةُ هٰذٰا يَوْمُكُمُ اَلَّذِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ
[النص] [الحديث 17]
يا على من و تو اولين نفراتى هستيم كه از خاك بر ميخيزيم و سپس ساير مردم از گورها خارج خواهند شد يا على تو و پيروانت از حوض كوثر دوستان خود را سيراب ميكنيد و دشمنان خويش را منع مىنمائيد روز رستاخيز در سايه عرش الهى در امانيد و حال آنكه تمام مردم در ناله و خروشند و غمگينند و شما از اندوه بركناريد، اين آيه در باره شما فرود آمده إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنى أُولئِكَ عَنْها مُبْعَدُونَ، لا يَسْمَعُونَ حَسِيسَها وَ هُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خالِدُونَ، لا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ وَ تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ هذا يَوْمُكُمُ الَّذِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ[4][5] - (فضائل الشيعة / معروف به ترجمه اعلمى ؛ ص17)
[1] كلينى، محمد بن يعقوب، تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى) - قم، چاپ: اول، 1388 ش.
[2] كلينى، محمد بن يعقوب، تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى) - قم، چاپ: اول، 1388 ش.
[3] ابن بابويه، محمد بن على، الخصال / ترجمه جعفرى - قم، چاپ: اول، 1382ش.
[4] ( 1)- كسانى كه بتوفيق ما در نيكىها پيش گرفتند از آن« دوزخ» بدورند و صداى آن را نميشنوند و از آنچه نفسهايشان بخواهد بهرهور جاويدانيند، فزع روز قيامت اندوهگينشان نسازد و فرشتگان بر ايشان درآيند بشارت دهنده كه اين همان روزيست كه بشما وعده داده شده بود- سوره انبيا آيه 101- 103
[5] ابن بابويه، محمد بن على، فضائل الشيعة / معروف به ترجمه اعلمى - تهران، چاپ: اول، بى تا.