اَنَا حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَهُمْ

من در جنگم با هر كه با ایشان بجنگد

جلسه صد و بیست و دوم

دفتر سی و پنجم: جنگ با زیبایی – قسمت ششم – سه‌شنبه 1400/11/19 – 6 رجب 1443

مطربا عیش و نوش از سر گیر         یک دو ابریشمک فروتر گیر

ننگ بگذار و با حریف بساز            جنگ بگذار جام و ساغر گیر

لطف گل بین و جرم خار مبین          جعد بگشا و مشک و عنبر گیر

.....

بخت و اقبال خاک پای تواند            هر چه می‌بایدت میسر گیر

تتميم (2) ظلم نابخشودنى‏

الإمام على «ع»: ... و من ظلم عباد اللَّه كان اللَّه خصمه دون عباده. و من خاصمه اللَّه أدحض حجّته، و كان للَّه حربا حتّى ينزع و يتوب. و ليس شي‏ء أدعى إلى تغيير نعمة اللَّه و تعجيل نقمته من إقامة على ظلم، فإنّ اللَّه يسمع دعوة المضطهدين؛ و هو للظّالمين بالمرصاد.[1]

امام على «ع»: ... هر كس به بندگان خدا ستم كند، خدا- به جاى بندگان خود- طرف او است. و هر كس خدا با او طرف باشد، دليل او (به هنگام داورى) تباه خواهد بود. و تا زمانى كه دست از كار خود برندارد و توبه نكند، در حال جنگ‏ با خدا است. و هيچ چيز در تغيير يافتن نعمت خدا و زود رسيدن كين و كيفر الهى، مؤثّرتر از ادامه دادن به ظلم نيست، آرى، خدا آه ستمرسيدگان را مى‏شنود، و در كمين ستمكاران است.

الإمام الباقر «ع»: ... و أمّا الظّلم الّذي لا يدعه اللَّه، فالمدائنة بين العباد.[2]

امام باقر «ع»: ... ستمى كه خدا از آن چشم نمى‏پوشد، حق و حقوق يك ديگر است.[3]

(الحياة / ترجمه احمد آرام ؛ ج‏5 ؛ ص587)

جنگ با خدا

الإمام علي «ع»: ... أنصف اللَّه و أنصف النّاس من نفسك، و من خاصّة أهلك و من لك فيه هوى من رعيّتك، فإنّك إلّا تفعل تظلم، و من ظلم عباد اللَّه كان اللَّه خصمه دون عباده، و من خاصمه اللَّه أدحض حجّته، و كان للَّه حربا حتّى ينزع و يتوب ...[4]

امام على «ع»: (اى مالك!) در برابر خدا (و انجام تكليفهاى خدايى) و در برابر مردم، انسانى با انصاف باش، و نزديكترين كسانت و دوستان محبوبت را به انصاف داشتن وادار، زيرا اگر انصاف را (نسبت به همه و در باره همه) رعايت نكنى (به بندگان خدا) ظلم كرده‏اى. و هر كس به بندگان خدا ظلم‏ كند، خداوند- از جانب بندگان مظلوم خود- با او طرف خواهد شد. و هر كس خدا با او طرف شود (و او را به محاكمه كشد)، هر دليلى بياورد بى‏اثر خواهد بود. و چنين كسى (كه به بندگان خدا ظلم كند)، در حال جنگ (محارب) با خدا خواهد بود، تا آن هنگام كه دست از ظلم كردن بكشد و به درگاه خدا توبه كند.