اَنَا حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَهُمْ

من در جنگم با هر كه با ایشان بجنگد

جلسه صد و بیست و سوم

دفتر سی و پنجم: جنگ با زیبایی – قسمت هفتم – چهار‌شنبه 1400/11/20 – 7 رجب 1443

در دست هر که هست ز خوبی قراضه‌هاست      آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل است بی وفا           من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست

یعقوب وار وا اسفاها همی‌زنم                         دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

والله که شهر بی تو مرا حبس می‌شود               آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت               شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او                 آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول                آن های هوی و نعره مستانم آرزوست

10 الإمام علي «ع»: ... و قد استكفاك أمرهم، و ابتلاك بهم، و لا تنصبنّ نفسك لحرب اللَّه ...[1]

امام على «ع»: (مالكا!) ... خداوند مى‏خواهد كه امور مردم را با كفايت سامان دهى، او تو را بوسيله آنان (و رفتار با آنان) مى‏آزمايد؛ (پس) مبادا در صدد جنگ‏ با خدا برآيى (و به دين خدا عمل نكنى، و امور مردم و زندگانى آنان را سست بگيرى و به آنان ظلم كنى! كه ظلم به بندگان خدا، جنگ‏ با خدا است) ...

بنگريد! اين ظلمى كه امام على «ع»، آن را در حدّ «جنگ با خدا» شمرده، و از والى و كارگزار اسلامى خواسته است همه گونه از آن و ارتكاب آن دورى كند، منحصر به يك نوع ظلم نيست، بلكه همه انواع ظلم و ستم و تعدّى و تجاوز به حقوق گوناگون مردم را شامل مى‏شود، يعنى هر كس هر گونه ظلمى به مردم بكند، با خدا اعلان جنگ داده و «محارب» با خدا است: ظلم سياسى، ظلم قضائى، ظلم اخلاقى، ظلم اقتصادى و معيشتى و ايجاد تورّم و گرانفروشى و احتكار اجناس و احتكار اموال (داشتن ثروت زياد و مال تكاثرى)، كه- بطبع- موجب پديد آمدن فقر در قشرهايى مى‏شود؛ نيز افراط در مصرف كالاها و نعمتها (اتراف و اسراف)، كه- بطبع- باعث محروم ماندن ديگران يا كم رسيدن به آنان مى‏گردد ... و همچنين ظلم فكرى و فرهنگى و سست كردن بنيان اعتقادى مردم و ربايش ايمان جامعه، بويژه نسلهاى ناآگاه جوان- از دختر و پسر، دانشجو و غير دانشجو- كه از سويى دچار كششهاى سخت شكن غرايزند، و بيشترى از اراده‏اى مقاوم برخوردار نيستند، و رهايى از حدود و قيود تكليفى را دوست دارند، و از سويى- با كمال درد و دريغ- از دين و اصول اجتماعى و اقتصادى و سياسى و تعاليم اصيل آن اطّلاع درستى ندارند، و عملكردهاى دنيادارانه و نامنطبق با موازين اسلام، و اشخاص فارغ از تعهّد را از چشم دين مى‏بيند و به حساب دين مى‏گذارند، و در عقيده و عمل سست مى‏شوند ... و در مواردى به لجبازى و ارتكاب اعمال خلاف دين و ترك تكليفهاى الهى خود كشيده مى‏شوند، و زيان مى‏بينند و خود نمى‏دانند ... كه البته در ايجاد اين جنجال فاجعه آميز و مصيبت بار، عملكردهاى به فرصت رسيدگان، و بى‏تعهّديهاى نامتعهّدان موقعيّت يافته، و دنيا طلبان به دنيا رسيده- در هر لباس و مقام- بسى مؤثّر است؛ و اينان نيز از ظالمانند- ظالمان بزرگ- و در حال جنگ با خدا ... و مستحقّ لعنت خدا و خلق خدا ... (أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ).[2] (الحياة / ترجمه احمد آرام ؛ ج‏6 ؛ ص461)