وَعَدُوُّ لِمَنْ عاداهُمْ

ودشمنم باهركس كه با ایشان دشمنى كند

جلسه صد و چهل و سوم

دفتر سی و هفتم: معاندان نور هدایت – قسمت ششم – جمعه 1401/01/19 –  6 رمضان المبارک1443

 در این جلسه ادامه روایاتی در شرح صحیفه سجادیه  ق  مورد بحث قرار  گرفت که در ذیل آن به شرح و واکاوی پرداخته شد

متن روایت:

حضرت صادق (عليه السّلام) فرمود: پس خداى عزّ و جلّ پيغمبرش- عليه السّلام- را آگاه نمود كه بنى اميّه پادشاهى و سرورى اين امّت را در اين مدّت (هزار ماه) بدست ميگيرند

پس اگر كوهها با ايشان سر كشى كنند بر آن كوهها بلندى گيرند (هر كس در اين مدّت با آنان در افتد شكست خورده و از بين برود) تا اينكه خداى تعالى زوال و نابودى پادشاهى آنها را بخواهد، و بنى اميّه در مدّت پادشاهيشان دشمنى‏ و كينه ما اهلبيت را شعار و روش خويش قرار ميدهند-]  خدا پيغمبرش را بآنچه در ايّام پادشاهى بنى اميّه از جانب ايشان با اهل بيت محمّد (صلّى اللّه عليه و آله) و بدوستان و پيروان آنها ميرسد خبر داده

فرمود: خداى تعالى در باره بنى اميه فرستاده: (س 14 ى 28) أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْراً وَ أَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ جَهَنَّمَ يَصْلَوْنَها وَ بِئْسَ الْقَرارُ (آيا نديدى كسانى «بنى مغيره و بنى اميّه» كه نعمت خدا را بكفر و ناسپاسى تبديل نموده و «خود و» قوم و پيروانشان را بديار هلاك و تباهى رهسپار كردند، و بدوزخ كه بد جايگاهى است در آيند)

و نعمت خدا (در اين آيه) محمّد و اهل بيت او است، دوست داشتن ايشان ايمان است كه ببهشت داخل ميگرداند (زيرا ايمان تصديق است بآنچه پيغمبر- صلّى اللّه عليه و آله- از جانب خدا آورده، و چون لازمه دوستى ايشان ايمان بآن است پس دوستى آنها همان ايمان است) و دشمنى‏ با آنها كفر و نفاق است كه بدوزخ در ميآورد (زيرا اگر دشمنى‏ با آنها ظاهر و آشكار گردد كفر است و اگر پنهان باشد نفاق و دو روئي، و احتمال ميرود كه كفر در اينجا راجع ببغض و دشمنى‏ با محمّد- صلّى اللّه عليه و آله- و نفاق راجع بدشمنى با اهل بيت او باشد، زيرا كسى كه حضرت رسول را دشمن دارد منكر رسالت او است و مسلمان نيست، و كسيكه اهل بيت او را دشمن دارد و كفر را پنهان داشته و اسلام را آشكار نموده است و بنابر اين احكام مسلمين بر او جارى است چون اسلام بانفاق جمع ميشود، و اينكه نقل شده كه سيّد مرتضى «عليه الرّحمة» بكفر غير از شيعه اثنى عشرى حكم كرده، ممكن است بگوئيم: مراد از كفر، كفر باطنى، يا چيزى است كه موجب خلود و جاويد بودن در آتش دوزخ گردد)-]