وَمُحِبُّ لِمَنْ اَحَبَّهُمْ

و دوستم با هر كس كه ایشان را دوست دارد

جلسه صد و پنجاه و یکم

دفتر سی و هشتم: مهرورزان اهالی باران – قسمت دوم – شنبه 1401/01/27 –  14 رمضان المبارک

در این جلسه  روایاتی  ازامام علی علیه السلام و امام صادق علیه السلام  به نقل از پیامبر اکرم (ص) مورد بحث قرار  گرفت که در ذیل آن به شرح و واکاوی پرداخته شد

متن ترجمه  فارسی  روایت:

سپس امير المؤمنين عليه السّلام رو به اصحابش كرد و فرمود: اى صحابه، بخدا قسم به هيچ كارى اقدام نكردم مگر آنچه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در باره آن با من عهد و پيمان كرده بود. خوشا بحال كسى كه محبّت ما اهل بيت در قلب او رسوخ داشته باشد، ايمان در قلب چنين كسى ثابت‏تر از كوه احد در مكانش خواهد بود. و هر كس كه دوستى‏ ما در قلب او جاى‏ نگيرد ايمان در قلب او مانند ذوب شدن نمك در آب ذوب مى‏شود.

----

پس خداوند متعال محمود و مورد ستايش و حمد است و من محمد هستم، و او على و بلند مقام است و اين پسر عمويم ناميده شده است به على. و خداوند فاطر و شكافنده و جداكننده حق از باطل و نور از ظلمت است و دخترم فاطمه قطع‏كننده و جدا سازنده است. و خداوند متعال صاحب خوبى و نيكوئيها و احسان است و فرزندم حسن است و ديگرى حسين است. و خداوند متعال از نور فرزندم حسين نه فرزند از او آفريد كه آنان پيشوايان آيين من هستند، و آنان را براى بندگى و اطاعت اوامر خود دعوت فرمود و قبول كردند. و اين امر پيش از آفريدن خلق بود، و در آن هنگام ساختمان آسمان و گسترش زمين و وجود هوا و ملك و انسان صورت نگرفته، و ما انوارى بوديم كه پروردگار متعال را تسبيح و تقديس كرده، و فرمان او را شنيده و پيروى مى‏نموديم.

عرض كردم يا رسول اللَّه! كسى كه آنان را شناخته و به حقيقت مقامات آنان معرفت پيدا كند چه اجرى خواهد داشت؟

فرمود: اى سلمان! كسى كه آنان را نيكو و به حق معرفت شناخته، و از آنان پيروى و تبعيت كرده، و دوستى‏ و موالات با آنان نموده و از دشمنان و مخالفين آنان تبرئه و دورى كند؛ هر آينه در زمره ما محشور گشته و وارد شدن و بيرون آمدن او مطابق با ما خواهد شد، پس هر كجا كه ما وارد شديم وارد مى‏شود و در هر كجا كه سكنى اختيار كرديم او نيز ساكن خواهد شد.

پس گفتم يا رسول اللَّه! آيا غير از شناختن آنان با اسم و نسب و تعيين شخصيات، ايمان آوردن به نحو ديگرى نيز لازم است؟

فرمود: نه، همين اندازه در مقام تكليف و انجام وظيفه كافى است.

منبع روایت: