کتاب، مقبول­ترین و نزدیک­ترین چیز به طبع آدمیان است که نه فراموش می­شود و نه تغییر می­یابد. نگاه به کتاب، لذت تو را فزونی می­دهد و میل تو را در فراگیری دانش، شدیدتر می­سازد.

زبان تو را گویاتر، سخنان و بیان تو را فصیح­تر، جان تو را مسرورتر و سینه تو را فراخ­تر می­کند و برای تو در دیدگاه عامه مردم، مقام و بزرگی و نزد بزرگان و مسئولان، دوستی و احترام به ارمغان می­آورد.

از مطالعه کتابی در مدتی کوتاه و در عرض یک ماه، مطالبی می­توان آموخت که درطول یک عمر، از زبان و دهان مردم نمی­توان شنید.

کتاب، هم نشینی است که تو را خسته و ملول نمی­سازد، دوستی­ است که تو را فریب نمی­دهد، رفیقی است که به تو آزار نمی­رساند، بلندنظر و جوانمردی است که تو را گرفتار یکنواختی و روزمرگی نمی­سازد و همسایه­ای است که در کار تو تأخیر روا نمی­دارد.

کجاست مونسی مانند کتاب که نخوابد، مگر به همراه تو و سخن نگوید، مگر هنگامی که تو خواسته باشی؟

در کجای جهان امین­تر از کتاب و رازدارتر از آن می یابی که رازهای تو را نگاه دارد و نگهبان منافع تو باشد؟

کجاست اندرزدهنده­ای که تو را به نشاط آورد و بازدارنده­ای که تو را شیفته خود سازد؟

گویا همیشه و همه جا رسم بر این بوده که هرکس کتابی امانت گرفت، پس ندهد یا بال و پر شکسته به آشیان بازش آرد.

حال صاحبان کتاب که محبوب خود را با این سر و وضع بازمی یابند، نگفته پیداست.