بخشی از درسگفتار همان هیچ شو جلسه بیست و دوم:

در عالم عرفان «پیش از این قالب و اشباح، بر ذرایر ارواح، خطاب اَلَستُ بِرّبِکُم فرمودند، شمع آن خلوت‏خانه جز سمع نبود. نخستین خطاب این مقالت به سمع، بی آلت رسید و از اینجاست که سمع را بر بصر ترجیح و تفضیل است»‏ (بلخی، 1389: 88). همچنین قرآن کریم می‏فرماید: «کانَ الله سمیعاً بصیراً»‏ (نساء: 134)؛ ازاین‏رو مولوی نیز با نگـرش معرفتی خود، حس شنوایی را برتــر و مهم‏تر از دیگر حواس ظاهری آدمی می‏داند؛ به‏گونه‏ای که اگر گوش‏هایی نبود که اخبار غیبی را دریافت کند، هیچ پیامبری از آسمان، کلام وحی نمی ‏آورد:

شکوفایی انسان یکسره تابع عوامل بیرونی نیست؛ بلکه بیشتر از درون خود الهام می‏گیرد و چه ‏بسا عوامل خارجی را در خود، یا به‏کلی خنثی و یا به سود خویش دگرگون می‏کند. برپایة این اصل، مولوی عقیده دارد در صورت بسته ‏شدن حس شنوایی ظاهری، از شنیدن سخنان یاوه و بی‏ پایه، گوش باطنی انسان شکوفا می ‏شود؛ این گوش قابلیّت درک اسرار و حقیقت کلام آسمانی را دارد: