به گزارش روابط عمومی جهاددانشگاهی استان قزوین، مراسم بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی به همت جهاددانشگاهی استان قزوین و دانشگاه بین‌المللی امام خمینی (ره) در سالن اجتماعات بوستان این دانشگاه، با حضور چهره‌های فرهنگی شهر، اعضای هیئت‌علمی دانشگاه و علاقه‌مندان به فرهنگ، تاریخ و تمدن اسلامی برگزار شد.

دکتر سیدعلی قاسم‌زاده، رئیس دانشگاه امام خمینی (ره) در این مراسم گفت: فردوسی روایتگر تمدن ایرانی و پیش‌آگاهی بخش تمدن جدید ایرانی- اسلامی است. اگر به مقدمه شاهنامه توجه کنید، حکیم ابوالقاسم فردوسی چگونگی شکل‌گیری اندیشه‌های ایرانشهری زا از آغاز خلقت تا کشف آتش، لباس، غذا و مواجه با طبیعت را بازگو کرده است.

وی تصریح کرد: ریشه‌شناسی و تبارشناسی ایرانی، اخلاق ایرانی، پسندها و ناپسندهای ایرانی، شکل‌گیری آداب‌ورسوم ایرانی از جشن‌ها و مراسم‌ها و نحوه تعامل و سبک و سلوک فرهنگی و اجتماعی تا خانواده و آداب زندگی جمعی همه و همه باهدف تبیین هویت ایرانی و ساختار وحدت ملی و ایجاد ساختار تمدنی در شاهنامه فردوسی آمده است.

این مقام مسئول گفت: حکیم ابوالقاسم فردوسی، می‌دانست که بر اساس رسالت ذاتی‌ای که یک هنرمند دارد؛ باید در راستای تقویت هویت ملی و آگاهی بخشی به مخاطبان و نسل‌های آینده گام بردار. وی با اثرات فاخر خود نشان داد که ماندن در تفکر برتری نژادی، مانع رشد است. گرچه نژاد نشانه اصالت تاریخی و پایداری و مانایی است؛ اما باید، انسانی فرزند خصال خویشتن و فرزند هنر باشد.

دکتر قاسم‌زاده اظهار کرد: آثار فردوسی؛ برجسته‌ترین ژانر برای نمایش فرهنگ و هویت و در سطح کلان‌تر بازنمایی تمدن است. برای همین است که محققان شاهنامه را نخستین گام شناخت ایرانی را در شناخت حماسه و بررسی نقش آن در تاریخ ذهنیت ملی دانسته‌اند.

دکتر قاسم‌زاده تأکید کرد: رستم روح قهرمانی ملت ایران است و فردوسی آن روح عمومی و ملی را در ذهن و فرهنگ  ایرانی جایگیری و از رستم، شخصیتی مقبول، محبوب و آرمانی ساخت. درواقع می‌توان گفت؛ تمامیت حماسی روح ملی ایرانی در شاهنامه تجلی کرده است و بهترین اثری است که با روانشناسی قومی ما سازگار است.

قاسم‌زاده در پایان عنوان کرد: راز ماندگاری تمدن در اهداف عالی و جهانی و قدرت ماندگاری اثرگذاری آن نهفته است و از این منظر تمدن ایرانی که فردوسی روایتگر آن است مصادیق اخلاق انسانی و فضایل روحی آدمی را به تصویر می‌کشد و در این چارچوب  برای فردوسی ایرانی یا انیرانی فرقی نمی‌کرد، اگر رذیلت در فردی لانه کرده مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد  و اگر واجد فضیلت بوده، موردستایش فردوسی قرارگرفته است.