ابوبکر محمد بن زکریای رازی (۲۵۱-۳۱۳ق)، طبیب، کیمیادان و فیلسوف مشهور ایرانی در قرن سوم و چهارم هجری قمری بود. طبق برخی گزارش‌ها رازی در جوانی شعر می‌گفت و عود نیز می‌نواخت و به زرگری و صرافی اشتغال داشت و به همین علت به کیمیاگری روی آورد، اما در سنین بالاتر به طب پرداخت و از طبیبان بزرگی شد که امراء برای طبابت نزدش می‌آمدند، و چندی هم ریاست بیمارستان بغداد و ری را برعهده داشت. آرای پزشکی رازی، چه در زمان خودش و چه پس از مرگ او، در سرزمین‌های اسلامی و خارج از آن، بسیار تأثیرگذار بود به‌گونه‌ای که آثار او به زبان‌های مختلف دنیا ترجمه و مورد استفاده است. رازی را پدر علم شیمی و بنیان‌گذار آن و یکی از شیمی‌دانان متنفذ جهان اسلام خوانده‌اند.