مسعود جان‌بزرگی، استاد تمام پژوهشگاه حوزه و دانشگاه در سلسله جلسات «تربیت فرزند براساس رویکرد درمان معنوی» که به همت ایکنای قم تولید شده است، به مصادیق تربیت معنوی می‌پردازد. در ذیل متن و ویدئوی دهمین درس ایشان از نظر می‌گذرد:

هنگام غذا خودرن کودک، به او کمک کنیم، اما هیچ‌وقت مسئولیت این کار را بدون مشارکت کودکان بر عهده نگیریم، فرزند شما ممکن است هنگامی که قاشق غذا را به سمت دهان می‌برد، بخش عمده‌ای از محتوای آن را روی زمین سرازیر کند و این عمل چندین‌ مرتبه تکرار شود؛ این کار باعث اسراف و به هدر رفتن غذا نمی‌شود و برای تربیت انسان امری ضروری است. کودکان با تکرار این فعل، هماهنگی چشم و دست را آموزش می‌بیند و این بهترین تمرین برای آنان است. والدین می‌توانند برای سهولت کار خود، هنگام غذا خوردن فرزندشان سفره‌ای برای او بیندازند.

سیستم عصبی کودکان برای رشد و تکامل‌یافتگی به تمرین‌هایی برای هماهنگ شدن چشم و دست نیازمند است و غذا خوردن کودک با قاشق بهترین فرصت یادگیری آن است و والدین این فرصت را باید در اختیار فرزندانشان قرار بدهند و اطمینان‌ خاطر داشته باشند، کودک زمانی که احساس کند برای غذا خوردن به کمک والدین نیاز دارد، اجازه می‌دهد تا والدین به او غذا بدهند اما پیش‌ از آن باید خودش را هنگام غذا خوردن محک بزند.

گرایش به بقا، مهم‌ترین برنامه ذهنی انسان است؛ بنابراین کودکان زمانی‌ که گرسنه باشند، میل به غذا خوردن در آنان پدیدار شده و برای خوردن غذا اقدام می‌کنند، اما بسیاری از والدین امروزی به‌ویژه کسانی که دارای یک یا دو فرزند هستند، نسبت به غذا خوردن فرزندشان همواره احساس ترس و نگرانی دارند و گمان می‌کنند اگر با اجبار به فرزندشان غذا ندهند، او گرسنه می‌ماند.