Page 88 - Book Harf Bartar Koli
P. 88
حر ِف برتر؛ روایتی از ربع قرن فعالیتهای سازمان دانشجویان ایران 86
طرح علاقهمندی نشان میداد ،آن طرح را اجرایی میکردیم .مثل ًا در طرح «مهرباران» ارتباط وسیعی
با سازمانها ،نهادها و ارگانها برقرار شد .شاید زمان اجرای برنامه دو یا سه روز بود ،ولی تعداد
قاب ِلتوجهی از سازمانها در سطوح مختلف مدیریتی درگیر برنامه بودند .فرضاً لوح تقدیری که ما در
برنامۀ مهرباران دوم به شرکتکنندگان در گردهمایی دادیم ،با امضای سه نفر از مدیران کشور یعنی
رئیس کمیتۀ امداد امام ،رئیس سازمان بهزیستی و رئیس جهاددانشگاهی بود .این را در نظر بگیرید
که برای امضای لوحهای تقدیر از سه تا مدیر در سطوح مختلف مدیریتی کشور چقدر باید رایزنی و
برنامهریزی درست و دقیقی داشته باشید تا بتوانی لوح را با اسم و امضای سه نفر در موعد مقرر در
مراسم اختتامیه تقدیم شرکتکنندگان کنید! یا طراحی یک نماد برای مهرباران و یا طراحی و
آمادهسازی تندیس جشنواره و پوستر جشنواره و دیگر اقدامات و مقدمات کار که همۀ این کارها
مشارکتی بود و هیچکدام برونسپاری هم نمیشد و نیروهای خودمان با مشارکت و همکاری دیگر
سازمانهای متولی باید به نتیجه و سرانجام میرساندند.
یکی از اتفاقات جالبی که در مهرباران افتاد ،این بود که طراحی پوستر را سپردیم به یکی و ایشان
پوستر را آماده کرد و ما هم پسندیدیم و مهرباران یک برگزار شد .دو روز بعد یکی زنگ زد گفت شما
آرم ما را دزدیدید! اولش باورمان نشد .بعد گفت این آرم جشنوارة رویش هست .ما بررسی کردیم
دیدیم درست است .ولی خیلی مناسب برنامۀ مهرباران بود و با آن همخوانی داشتِ .انگار دقیقاً برای
برنامۀ ما طراحی شده بود .بعد آرم «مهرباران» را بازطراحی کردیم .منظورم این است که برای طراحی
یک آرم بهظاهر ساده چقدر باید زحمت کشید تا خوب طراحی شود و تبدیل به یک برندی شود که
دانشجوپسند باشد.
نیاز و خواستههای امروز دانشجو با بیست سال پیش تغییر چندانی نداشته است؟ آیا سازمان
دانشجویان به این منظور تأسیس شده است که بفهمد دانشجویان به چه چیزی علاقه دارند؟ یا
فلان دورة موسیقی را برای آنها برگزار کند؟ یا اینکه با خلاقیت و نوآوری و با توجه به علایق و
نیازهای دانشجویان یك مسیر جدیدی را طراحی کند؟
یکی از مواردی که در آن زمان (سال )۱۳9۰جزو دغدغههای ما بود و به بودجۀ زیادی نیاز داشت،
راهاندازی مجلۀ تصویری بود .موضوع ما محرومیتزدایی بود ،اما هدف این بود بهجای آنکه گزارش
مکتوب داشته باشیم ،کلیپ درست کنیم .سرمقاله و شعر هم بهصورت کلیپ بود .اصلاً همۀ خروجی
فعالیتهایمان شده بود کلیپ! پس به این نتیجه رسیدیم که باید در فضای مجازی و تصویری
کلیپهای کوتاه ارائه کنیم که قابلیت ارسال با بلوتوث را داشته باشد .چون آن زمان نه شبکه مجازی